Comparative analysis of peri-implants marginal bone loss based on micro-thread

دانلود مقاله

اهداف
هدف از این مطالعه، روشن کردن الگوی بهبود ایمپلنت‌هایی با سطح ماسه‌بلاست، شبکه بزرگ، اسید اچ شده (SLA) در دو دوره بهبود در مدلی بود که نشان‌دهنده ایمپلنت‌های شل شده (LIs) نصب شده بدون درگیری مکانیکی است.

مواد و روش ها
از پنج قلاده سگ مخلوط استفاده شد که در آنها 20 ایمپلنت دندان تهیه شد. ایمپلنت ها بر اساس عدم وجود یا وجود درگیری مکانیکی اولیه به دو گروه LIs) و شاهد تقسیم شدند. از یک مته بزرگ برای آماده سازی ناحیه ایمپلنت برای گروه LI استفاده شد. ایمپلنت ها به مدت 4 یا 8 هفته اجازه بهبود یافتند. پس از دوره بهبودی، حیوانات آزمایشی قربانی شدند و برش های بلوکی برای تجزیه و تحلیل بافت شناسی و اندازه گیری های هیستومتری تهیه شد.

نتایج
همه ایمپلنت ها در تماس نزدیک با استخوان میزبان بودند و پس از 4 و 8 هفته بهبودی بدون هیچ گونه التهابی بودند. در حالی که میانگین میزان تماس استخوان با ایمپلنت (BIC) در گروه کنترل ثابت بود، در گروه LI با افزایش دوره بهبود تمایل به افزایش داشت. با این حال، نه BIC و نه تراکم استخوان بین گروه‌ها یا با دوره بهبودی تفاوت معنی‌داری نداشت.

نتیجه
از نتایج این مطالعه، می توان حدس زد که ایمپلنت های سطح SLA مستغرق و بدون بار می توانند منجر به یکپارچگی استخوانی موفقیت آمیز شوند، حتی اگر درگیری مکانیکی در هنگام قرار دادن ایمپلنت ها به دست نیاید.